Wystawa obrazów Glorii Thomas
opowiadających o wydarzeniach z historii chrześcijaństwa
wraz z artykułami na temat historii chrześcijaństwa
autorstwa Warrena Carolla. Ph. D.

Narodziny Jezusa w Betlejem nie są wydarzeniem, które można przypisać tylko do przeszłości. W rzeczywistości, cała historia ludz­kości odwołuje się do niego: nasze czasy i przyszłość świata są oświecane przez Jego obecność. On jest „ Żyjącym”, „który jest, który był i który ma przyjść”. Przed Nim każde kolano musi się zgiąć, na niebie, na ziemi, i pod ziemią, i każdy język musi wyznać, że On jest Panem. W czasie spotkania z Chrystusem, każdy czło­wiek odkrywa tajemnicę swojego własnego życia.

Jan Paweł II

FRAGMENTY LISTU APOSTOLSKIEGO OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II
DO BISKUPÓW, DUCHOWIEŃSTWA I WIERNYCH
W ZWIĄZKU Z PRZYGOTOWANIEM JUBILEUSZU ROKU 2000

Zbliżające się trzecie tysiąclecie nowej ery kieruje naszą myśl ku słowom apostoła Pawła: „Gdy… nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zro­dzonego z niewiasty” (Ga 4,4). Pełnia czasu utożsamia się z tajemnicą Wciele­nia Słowa, Syna współistotnego Ojcu, oraz z tajemnicą Odkupienia świata.

Łukasz w swojej Ewangelii przekazał nam  zwięzły opis okoliczności związanych z narodzeniem Jezusa: „W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie… Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawi­dowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i z rodu Dawida, ażeby dać się zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie” (2, 1. 3-7).

W ten sposób spełniło się to, co Archanioł Gabriel podczas Zwiastowania zapowiedział Dziewicy z Nazaretu, gdy Ją powitał słowami: „Bądź pozdro­wiona, pełna łaski, Pan z Tobą” (1, 28). Wobec tych słów Maryja zmieszała się. Dlatego Boży Zwiastun spieszy z wyjaśnieniem: „Nie bój się, Maryjo, znala­złaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem najwyższego… Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, któ­re się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym” (1, 30-32. 35). Odpowiedź Maryi na anielskie przesłanie była jednoznaczna: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa!” (1, 38). Nigdy w dziejach człowie­ka od ludzkiego przyzwolenia nie zależało tak wiele, jak wówczas.

Całą głębię Tajemnicy Wcielenia streszcza w jednym zdaniu Jan w Prologu swej Ewangelii. Pisze: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglą­daliśmy Jego chwalę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen laski i prawdy” (1, 14). Dla Jana, w poczęciu i narodzeniu Jezusa, urzeczywistnia się Wcielenie Słowa Przedwiecznego, współistotnego Ojcu. Ewangelista od­wołuje się do Słowa, które było na początku u Boga, przez które wszystko się stało, co się stało, w którym było życie, aby stać się światłością ludzi (por. 1, 1-5). O Synu współistotnym Ojcu, Bogu z Boga, Paweł Apostoł pisze, iż był „Pierworodnym wobec każdego stworzenia” (Kol 1, 15). Bóg stwarza świat poprzez Słowo. To Słowo jest odwieczną Mądrością, a jako Mądrość jest My­ślą, a zarazem istotowym Obrazem Boga, „odblaskiem Jego chwały i odbi­ciem Jego istoty” (Hbr 1,3). Słowo przedwiecznie zrodzone i przedwiecznie umiłowane przez Ojca, jako Bóg z Boga i Światłość ze Światłości, jest począt­kiem i pierwowzorem wszystkich rzeczy, które Bóg stworzył w czasie.

Fakt, że Słowo Przedwieczne przyjęło w pełni czasu kondycję stworze­nia, nadaje wydarzeniu betlejemskiemu sprzed dwóch tysięcy lat szczegól­ne znaczenie kosmiczne. Dzięki Słowu świat stworzeń jawi się jako kosmos, to znaczy jako wszechświat uporządkowany. I to Słowo wcielając się, odna­wia kosmiczny ład stworzenia. List do Efezjan mówi o Bożym postanowie­niu, które Bóg przedtem powziął w Chrystusie „dla dokonania pełni cza­sów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (1, 10).

Chrystus: prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, Pan kosmosu, jest także Panem historii, jest jej „Alfą i Omegą”, „Początkiem i Końcem” (por. Ap 1, 8; 21, 6). W Nim wypowiedział Ojciec ostateczne słowo o człowieku i je­go dziejach, co wyraża w trafnej syntezie List do Hebrajczyków: „ Wielokrot­nie i na różne sposoby przemawia! niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (1, 1-2).

„Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi. Dlatego więc idźcie i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świę­tego, nauczając je zachowywać to wszystko, co wam nakazałem; oto Ja je­stem zawsze z wami”. Czytaj dalej →

Drugie stulecie było okresem, w którym chrześcijańskie nasienie kiełko­wato na ziemi. Kościół, pomimo powtarzających się prześladowań, stale rósł w liczbę, lecz był wciąż dość mały i pozostawał ukryty przed światem. Czytaj dalej →

Ostatecznie w trzecim stuleciu, chrześcijanie w Cesarstwie Rzymskim coraz jawniej wyznawali swoją wiarę. Prześladowania występowały w całym Imperium. Czytaj dalej →

Czwarte stulecie było świadkiem pierwszego wielkiego triumfu chrze­ścijaństwa – nawrócenia cesarza Konstantyna i końca oficjalnego prześla­dowania, które osiągnęło swoje apogeum w latach 304-312, za panowa­nia cesarza Dioklecjana. Czytaj dalej →

Piąte stulecie było świadkiem triumfu barbarzyńców nad Rzymem i Zachodnim Cesarstwem. Ich wielka wędrówka przez długo utrzymy­wane granice rozpoczęła się w 410 r. Po raz pierwszy od ośmiuset łat splądrowano Rzym. Czytaj dalej →

Gdy podupadały miasta i handel, a szeroko pojęta władza polityczna sła­bła po upadku Cesarstwa Zachodniego w roku 476, św. Benedykt Wielki, na początku VI wieku, zaczął zakładać klasztory na terenach wiejskich, nadają­cych się do obrony lub ukrytych, jak na przykład wielki klasztor na Monte Cassino. Czytaj dalej →

Stulecie to było okresem, w którym zgodnie z normalnym biegiem hi­storii chrześcijaństwo winno zniknąć lub zmniejszyć się do kilku małych, odizolowanych obszarów, z których już nigdy nie powinno mieć wpływu na historię. Czytaj dalej →

W ósmym stuleciu Francja objęła katolickie przywództwo w Europie, ostatecznie zatrzymując pochód muzułmanów, po raz pierwszy w tym stuleciu, w bitwie pod Tours w 732 r. Do tego czasu muzułmanie podbili Hiszpanię – z wyjątkiem małego jej skrawka 20 x 20 mil, gdzie Pelayo, młody król z nadludzkim bohaterstwem, trzymał się z okrzykiem na ustach „Na­sza nadzieja w Chrystusie”. Czytaj dalej →